Şair kitabında bazı dillerin artık yasaklandığı için değil anadil konuşurlarının ilgisizliğinden ve kendi dillerini sahipsiz bırakmalarından dolayı yok olduğunu belirtiyor. Ne doğru bir tespit! Başkalarının ötekileştirmesinden ve varlığına saygı duymamasından yakınırken kendi öz saygısını kaybetmek, kendine inanmaktan vaz geçmek ve kendini yadsımak. Çoğulun acımasızlığı ve tekilin yalnızlığı diyor şairimiz. Peki ya dilsel gruplar da kendi hafızalarını silip acımasız çoğulun konforlu alanına geçmeyi tercih ederse! Bu durumu tersine çevirebilecek tek şey, dezavantajlı dili yazıya geçirmek ve onunla edebi üretimler yapmaktır. Mehmet Düşer bu bilinçle imza atmış ikinci kitabına. Türkiye’nin anadilleri Arapça olan insanlarına, “Dilinize ve dolayısıyla kendinize inanın! Dilinizin ve kendinizin değerini bilin!” diye haykırıyor adeta; bu güzel şiirlerle onları kendi dillerine motive ediyor ve bu Arap lehçesiyle de bir üst kültür yaratılabileceğine ikna ediyor.
Prof. Dr. Muna Yüceol Özezen
Çukurova Üniversitesi / Türk Dili Edebiyatı