O anda içinde hissetti onun yaşadığı azabı, acıyı. Hissetti. Belki gerçekten affetmek istedi bir an. Bağışlamak, silmek, hafiflemek istedi. Yoksa? 
Yoksa onun böyle acı çekiyor olması hoşuna mı gitmişti? Belki. 
Yumuşacık bir sesle başladı sözlerine; 
“Baba,” 
“Efendim kızım.” 
“Seni affetmek istiyorum. Bu senin için yeterli mi?” 
“Ama affedemiyorsun.” 
“Edemiyorum baba. Hani sen derdin ya; ben bunların hiçbirini yapmak istemiyorum ama yapıyorum. Ben de seni affetmek istiyorum ama edemiyorum. Affedemiyorum baba. Şimdi öleceksin biliyorum. Öleceksin ve senin bütün suçların, bütün günahların, bütün yaptıkların benim içimde kalacak. Benim içimde, benim sırtımda, benim üzerimde kalacak ve sen ölüp gideceksin baba…ve ben seni affedemiyorum.”
Şavkıkara / Eflatun