Bir tek parçada yakalayamıyordum onu. Birçok kadın, birçok erkek yüzü gelip
geçiyordu hafızamdan… Kaç yüzden, kaç parçadan oluşuyordu bu yüz? Hepsi mi
Hasret’ti? Bir zaman dilimi ve birden fazla parçaya bölünmüş bir yüz. Her bir parçadaki
görüntüyü ötekinin üstüne, yanına koymaya, eklemeye çalıştım. Uymuyordu. O zaman,
“Neden bir tek kişiyi bekliyorum ki,” diye düşündüm. Gelen bir kişi değildi ki, gelen bir
zamandı, bir zamanın içinde kalan silik siluetler. Her şey onların peşine takılıp gelecekti
birazdan. Ben Hasret’i bir kadın olarak düşündüm. Değil miydi? Tabii ki bir kadındı. Ama
ötesi… Ötesi de vardı…