Dünya henüz kuruluyordu. Kuşlar konacağı dalı bilmiyor, sular öylece bekliyordu. Ateş neyi yakacağından habersiz, toprağın karnı şişmişti. Aşk keşfedilince kalplerdeki kuşlar doğuya göçtü, sular aşağı aktı, toprak doğurdu. Ateş ile aşk kardeş oldu. Kadim kardeşliğin gücü kalbin en ücra noktalarında pusuya yatıp sırasını bekledi. Olmadık zamanlarda uykusuna ara verip insan evladının huzurunu kaçırdı, o da meyletti bu huzursuzluğa, merak her şeyi yendi.